Fotoblog: Fotograferen in de Amsterdamse Waterleiding Duinen

Fotograferen in de Amsterdamse Waterleiding Duinen.

Vorige week was weer zo een speciale dag voor mij, waarop ik met mijn camera de Duinen in mocht. Toen ik ’s ochtends opstond had ik het plan om verschillende werkzaamheden die lagen te wachten af te ronden, maar ik kreeg al snel de boodschap door dat ik me moest klaarmaken om naar de Duinen te gaan. Na een blik uit het raam, waarbij het er bewolkt uitzag en allesbehalve als een bijzondere dag om te fotograferen, plaatste ik mezelf toch maar achter mijn computer om aan het werk te gaan. Na het lezen en beantwoorden van de emails, kwam de boodschap opnieuw: Ga douchen en pak je spullen om naar de Duinen te gaan! Hmmm, dan toch maar eens kijken naar de weersvoorspellingen voor later die dag…
Het gevoel werd echter steeds sterker dat ik toch echt moest gaan, dus heb ik mijn werk aan de kant gelegd en mezelf klaar gemaakt voor een dag in de Duinen. Ik weet dat als de boodschap zo duidelijk doorkomt, dat het altijd een speciale dag zal worden, en zo was het!

Toen ik het huis uitging, was het nog altijd bewolkt, dus vroeg ik nog één keer voor de zekerheid of het echt de bedoeling was dat ik naar de Duinen ging: JA! Oke, Oke, ik ga al … 😀
Onderweg ging ik in gesprek met mijn Hemelse Team, dat ik nu weliswaar op weg ging naar de Duinen maar als ze wilden dat ik foto’s zou maken dat ik dan toch echt meer en beter licht nodig had, dus verzocht ik vriendelijk om wat meer licht. Nog geen 2 minuten later brak het wolkendek open en kwam de zon de natuur verlichten. Vervolgens vroeg ik om leiding, omdat ik heel graag in de duinen de cocon wilde vinden van de libelle. Ik had foto’s gezien op internet maar wilde dit fascinerende dier graag zelf fotograferen en vroeg dus om leiding, want zo een klein dier vinden in zo een groot gebied voelde als het zoeken van een speld in een hooiberg.
En zo ging ik op pad. Via het Brederode pad ging ik de duinen in. Vele bloemen en bijen waren er te vinden. Aardbeien in bloei, viooltjes en vele Meidoornbomen, die volop in bloesem stonden, iets wat me deed terugdenken aan mijn jeugd, toen we een meidoorn hadden staan in de achtertuin. Ik voelde me als een blij kind.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Boven op het betonpad ging ik naar rechts in de hoop bij het water bij het huisje de cocon te vinden, want ik wist dat die dieren in het riet omhoog kruipen en daar in het water stond veel riet, had ik een andere keer ontdekt. Echter, langs het betonpad vlogen vele vlinders, waaronder een blauwe, die ik nog nooit gezien had. Toen hij net ergens ging zitten kwam de auto van de boswachter eraan. Daar was ik niet al te blij mee, moet ik eerlijk bekennen, want door het geluid van de auto was de kans aanwezig dat de vlinder weer verdween. De boswachter zag me echter fotograferen en verminderde vaart, sprak mij later aan en vertelde me de naam van de vlinder, het Icarus Blauwtje. Ik had hem echter wel op de foto staan nu, maar nog lang niet naar mijn zin, tja, kritisch als ik ben, ben ik niet snel tevreden 🙂 Maar ik was blij dat ik nu de naam wist van dit mooie vlindertje.

 

De boswachter zei voor hij vertrok, zodat het weer stil zou zijn, dat ze meestal wel gaan zitten, wacht maar! Dus dat deed ik en ik vroeg de vlinder om terug te komen. En de vlinder kwam inderdaad terug en ging vlak bij mij op een tak zitten, werkelijk een prachtige positie!
Heel voorzichtig pakte ik mijn camera en die prachtige vlinder bleef rustig wachten. Eerst met zijn vleugels open, later met zijn vleugels dicht. Ik mocht steeds dichter bij komen, tot wel ongeveer 30 centimeter afstand, en zelfs als ik bewoog om de camera anders in te stellen maakte dat voor de vlinder niets uit. Het was net of hij me rustig alle tijd gaf om te fotograferen en ondertussen bewoog hij als een volleerd model zijn vleugels in verschillende posities. Na enige tijd had ik de foto’s die ik wilde en gaf ik de vlinder een healingblessing. Toen de blessing was afgerond en ik de vlinder bedankte voor deze fotosessie, vloog hij rustig weg. Mijn dag kon toen al niet meer stuk, maar het werd nog beter!

 

 

Vervolgens ging ik op weg naar het riet. Ik kreeg al snel te horen dat ik daar die cocon niet zou vinden, maar er was genoeg ander moois te zien en te fotograferen dus ik bleef er nog even rondhangen om bijvoorbeeld deze rolklaver op de foto te zetten. Wat zijn het toch bijzondere plantjes, zo klein als ze zijn.

 

Daarna vroeg ik om leiding, want die cocon was toch mijn eigenlijke doel van dit bezoek aan de Duinen. Ik liep naar het andere water en wilde eigenlijk aan de rechterkant van het water gaan lopen, omdat het daar mooier en fotogenieker was dacht ik, maar de boodschap was luid en duidelijk, blijf aan de linkerzijde lopen. Dus wat anders kan je doen, dan aan de linkerkant lopen 😉 ook al ziet het er nog zoveel mooier uit aan de andere kant van het water. Er was echter aan de linkerzijde weinig riet, dus ik vroeg me serieus af waarom ik hier moest wandelen.

Ik zag wel vele libellen vliegen en een aantal prachtige distels in het water. Een groepje distels stond heel mooi in het licht en het was of ze me als een magneet aantrokken. Ik kon niet anders dan in het gras gaan zitten en ze vastleggen. Die plek daar voelde goed en dus bleef ik er zitten, op zoek naar de reden waarom ik daar zo in de zon moest blijven zitten. Toen ik links naast me keek, zag ik op nog geen 20 cm afstand de cocon in het gras op een plantje zitten. De libelle was er al uitgekropen, gelet op het gat in de rug en was al weggevlogen, maar de cocon was prachtig. Ik kon niet geloven dat ik hem gevonden had en was zo dankbaar voor de leiding die ik had mogen ontvangen.

 

Helemaal blij wilde ik opstaan en nog even bij de vossen gaan kijken. Mijn dag was geslaagd, mijn doel bereikt, maar daar dachten ze boven kennelijk anders over, ze hadden nog meer verrassingen voor me in petto. Mijn maag begon te knorren dus ik besloot eerst wat te eten en het was duidelijk dat ze wilden dat ik verderop in het zand ging zitten, dus liep ik naar die plek toe. Daar aangekomen schrok ik van een vos die een halve meter hoger tegen het duin in een kuil lag te slapen. De vos echter was totaal niet geschrokken, keek mij aan, zag dat ik geen bedreiging was en legde zijn kop weer neer, lui als hij was.
Ik stond zo dichtbij maar het leek hem niets te deren. Ik vond het echter minder leuk om hem zo doodstil liggend op de foto te zetten en besloot ook dit mooie dier een blessing te geven. Daar kreeg hij kennelijk meer energie van, haha, want hij ging meteen rechtop zitten en keek me brutaal aan. 

 

Het is jammer dat deze vossen zo gewend zijn aan mensen en ze dagelijks gevoerd worden. Toen ik ging zitten kwam hij echt naar me toe, achter me zitten, wachtend op voedsel, maar helaas voor hem, dat doe ik niet. Er is voldoende voedsel te vinden en dus ga ik niet voeren. Helaas denken andere mensen daar minder principieel over. De dieren zijn dus niet echt wild meer, toch blijft het een prachtige ervaring om een vos zo dichtbij naast je te hebben zitten.

Daarna zingend en genietend aan de terugweg begonnen en nu dus wel over de andere oever teruggelopen. Wat een heerlijke dag. Er gaat niets boven een dag helemaal alleen in de natuur, zonder andere mensen om je heen. Alleen het geluid van de dieren, het water, en het contact met Moeder Aarde en de Zielen uit mijn team die duidelijk hun aanwezigheid kenbaar maken als ik zo in mijn eentje loop. Helemaal vol energie en als een ander mens kwam ik 7 uur later thuis.
Op deze wijze contact mogen maken en leven in verbinding met de zielen is zo een ongelooflijke rijkdom.

 

 

 

 

 

 

Meer foto’s van die dag kunt u hier vinden. Indien u de foto’s op deze pagina groter wilt bekijken kunt u erop klikken.