Fotoblog: Jonge vosjes

– eigenwijs bekkie –

Eindelijk had ik weer eens een dag waarop ik lekker met mijn camera op pad kon. Na alle drukte rond de voorbereiding van mijn examen en ook de hitte van de afgelopen tijd, waarbij ik liever niet de duinen inging vanwege het tekengevaar als je er met korte mouwen en korte broek rondloopt (iets wat ik toch liever niet bewust opzoek met het verhoogd risico op Lyme in dit gebied), begon het toch behoorlijk te kriebelen.
Vele foto’s van anderen zag ik voorbij komen, maar zelf was ik te druk met andere dingen geweest. Daar moest maar eens verandering in komen. Ik wilde de jonge vosjes die inmiddels al behoorlijk groot geworden waren nu wel eens met eigen ogen zien en ze op de foto vastleggen.

De vorige keer dat ik er was waren ze nog te klein en verbleven ze nog in en rondom het hol. Deze keer waren ze echter prima zichtbaar en ook goed te fotograferen.
Verderop was een gezin met kinderen een hoop kabaal aan het maken terwijl ze de vossen probeerden te lokken met voedsel, iets waar ik pertinent op tegen ben en wat ook volgens de aldaar geplaatste borden verboden is om te doen. Helaas negeren mensen die borden, of ze halen ze zelfs omver en leggen ze met de tekst plat op de grond. Alsof het dan ineens toegelaten is omdat het niet meer zichtbaar is?!?!?!
Groen en geel erger ik me aan die mensen die wilde dieren menselijk voedsel geven vol suikers, zouten, kleurstoffen en andere ingrediënten die schadelijk voor dieren zijn, en dat allemaal om het dier van zo dichtbij mogelijk te fotograferen en op een plek en in een houding zoals zij dat graag willen zien.
Statief wordt neergezet, het dier gevoerd en naar de juiste plek geleid alwaar met een afstandsbediening de camera in werking wordt gesteld.
Nee mensen, dat is niet mijn manier van natuur fotograferen! Ik houd het liever zo natuurlijk mogelijk.
Helaas zijn de vossen zo gewend aan gevoerd worden, dat het bijna moeilijk begint te worden om ze nog natuurlijk vast te leggen, omdat ze bijna tam zijn en naar mijn mening te dichtbij komen om het nog een uitdaging te vinden om ze op de foto te krijgen.
Laten we eerlijk wezen, vossen van dichtbij fotograferen is uniek, maar is het nu echt leuk om ze als huisdier te kunnen fotograferen? Voor mij is de lol er eigenlijk zo goed als bijna af, maar met die jonkies die nog niet helemaal tam waren, was het nog wel leuk om te doen.

Ben heerlijk in het gras gaan zitten. De wind die de rietkragen om me heen zachtjes in beweging bracht, wat zo een heerlijk ruisend geluid oplevert. Daar zat ik dan, na alle drukke weken, eindelijk weer even in mijn eentje in de natuur met de jonge vosjes om me heen, eerst mij wat nieuwsgierig observerend, later lekker rustig slapend of spelend.
Een van de vosjes kwam zelfs ineens met zijn nieuwsgierige koppie om de rietkraag heenkijken, om te zien wat ik daar nu toch in dat gras zat te doen. Nou eerlijk gezegd, helemaal niets. Alleen maar genietend voor me uit te staren en de rust van de natuur op me in laten werken. Helaas had ik de verkeerde lens erop zitten om hem van ZOOO dichtbij te kunnen fotograferen en is de foto dus helaas niet scherp.
Zo kan het namelijk ook, zonder voeren, maar gewoon door rustig en in stilte te zitten en af te wachten. Voor mij veel fijner, en veel meer een kick als een dier uit zichzelf dichterbij komt. Voor mij dus geen statief en zakken vol voer, maar gewoon een camera in mijn hand, en rustig wachtend op wat de natuur uit zichzelf komt brengen.

Hieronder het resultaat van een middagje bij de vosjes.

– moeders –