Fotoblog: Rondleiding AWD

 

Op 18 juni 2013, precies een week na mijn vorige tocht in de Amsterdamse Waterleiding Duinen, ging ik opnieuw het park in. Het zou een warme zomerdag worden en ik keek ernaar uit om een dag in de zon en de natuur te zijn. Uiteraard ging mijn camera mee, maar ik had het vreemde voorgevoel dat het die dag niet zou gaan om fotograferen.
Benieuwd naar wat er die dag weer zou gebeuren ging ik op weg, met het uitdrukkelijke plan om op tijd thuis te zijn… Daar dachten ze in de zielenwereld dus iets anders over 😉

Zoals gewoonlijk vroeg ik de zielenwereld om me te leiden op mijn route door het park en me de plaatsen en onderwerpen te tonen die ik kan fotograferen. Echter, kreeg ik weinig gelegenheid om te fotograferen. Het werd me al snel duidelijk dat ze wilden dat ik rechtstreeks naar de schuilhut ging, zonder omwegen, zonder al te veel tijd te verliezen aan uitgebreide fotosessies om vandaar uit verder te gaan. Ik ben nog nooit verder gegaan dan de schuilhut vanuit deze kant, dus ging ik maar naar dat punt toe, me afvragend wat zo belangrijk was daar.
Onderweg viel het me op dat de Meidoorn die de week ervoor nog zo uitbundig in bloei stond, uitgebloeid was. De witte bloemenpracht was verdwenen, maar de vlierstruiken waren nu in opkomst en stonden al volop in knop.

Toen ik de bocht omkwam bij de schuilhut zag ik twee mensen met een camera op een statief en een afstandsbediening en ondertussen de vos voerend en hem leidend zodat hij precies op de juiste plek ging zitten voor de foto. Meteen gingen al mijn haren rechtovereind staan. Dat is niet de wijze van fotograferen waar ik me prettig bij voel. Alles doen voor het plaatje… regisseren en voeren van de dieren.
Ik heb dat een tijdje van afstand gadegeslagen en besloot toen wat dichterbij te gaan staan. Toen zag ik dat er nog iemand zat die het ritueel net zo aan het observeren was als ik. Deze man woont hier in het dorp en brengt al 16 jaar dagelijks door in de AWD.
Een heel bijzondere man en net als ik erg spiritueel. De vorige keer dat ik hem tegenkwam hebben we uren gesproken en het was zeer boeiend om zijn ervaringen te horen.

Hij sprak me aan en vroeg me of ik de jonge vosjes al had gezien. Ik wist niet eens dat er een nest jonge vosjes was. Hij bood me aan om het gebied waar ze zitten te tonen, zodat ik ze daar hopelijk een keer zou kunnen zien. Dat aanbod nam ik graag aan. Hij bracht me naar een gebied in de Duinen waar ik nog niet eerder was geweest. Langs het water, over het sluisje, over het hek, door de struiken…. je snapt het al, ik volgde zijn voetsporen, maar had al snel door dat het moeilijk zou worden voor mij alleen om dit terug te vinden.
Maar wat een prachtig gebied betrad ik. Zo ongerept, zo stil, zo vol bloemen, vlinders, libellen, vogels, kikkers.

Hij toonde me een omgevallen oude boomstronk waar vaak hagedissen werden gezien, een vennetje waar vele brulkikkers zaten, de duinpan waar de jonge vosjes speelden. Helaas zagen we ze nu niet. Hij leerde me over de planten en de bloemen die we zagen en over de plaatsen waar we langsliepen.
Het was een prachtige wandeling van meer dan 8 uur. Ik heb zoveel gezien, zoveel geleerd.
Het was zo fijn om onze ervaringen te delen. De energie in de duinen is namelijk heel speciaal en net als ik, ontvangt hij vele boodschappen op zijn wandelingen in het park. Er zijn niet zo veel mensen met wie ik dat kan delen, dus om een middag met deze man samen door het park te lopen, in de zon te zitten, de dieren en natuur te observeren en van zijn kennis te leren was voor mij heel bijzonder.

 

Tussen de gesprekken door heb ik wel een aantal foto’s gemaakt, van de dieren of de mooie plekjes. Het water is zo helder, dat je de vissen gewoon kunt zien zwemmen, maar zoals gezegd draaide deze dag niet om fotografie, maar vooral om genieten van de natuur en het delen van ervaringen. Ik hoop dat ik dit prachtige gebied in mijn eentje kan terugvinden als ik weer de Duinen inga en dat ik dan de schoonheid van wat ik daar gezien heb mag vastleggen.

 

 

 

 

 

 

Wat een rijkdom is het toch om zo geleid te worden op mijn tochten door de natuur. Mijn plan om vroeg thuis te zijn werd volledig veranderd, ik was pas thuis toen het al donker was. Mijn voeten deden zeer van het vele lopen, mijn gezicht was verkleurd door de zon, maar mijn ziel was blij en dankbaar voor opnieuw een bijzondere dag in het door mij zo geliefde Amsterdamse Waterleiding Duinen gebied.

Voor meer foto’s van die dag, zie de fotogallery.