Fotoblog Bowen Island Deel 1: Rivendell

De afgelopen jaren heb ik heel wat tijd liggend doorgebracht, starend naar het plafond en denkend aan wat ik zou willen doen als ik ooit weer gezond genoeg zou zijn. Eén van die dingen die ik dan zou willen doen is reizen, tezamen met mijn camera. Vele uren heb ik me voorgesteld hoe ik ooit zou reizen en met mijn camera de mooiste plaatsen en het licht zou vastleggen en wat gaf dat me een kracht om vol te houden in donkere tijden.

Na het zien van de film ‘Into the Wild’ werd dat gevoel alleen maar sterker. Wat zou het toch mooi zijn om alleen te reizen en onderweg vele bijzondere mensen te ontmoeten.

Plotseling kwam die droom wel heel dichtbij. Vanwege de behandeling en opleiding die ik volg zou ik naar Vancouver gaan om dr. and Master Zhi Gang Sha te bezoeken en er een paar dagen vakantie aan vast plakken. Mijn eerste vakantie in vele jaren! Een deel van de groep met wie ik zou reizen, had besloten om in een jeugdherberg te verblijven, vanwege de lage kosten. Alleen al die gedachte, dat ik in een jeugdherberg zou overnachten, met meerdere mensen op een zaal, maakte me niet erg blij. Gevoelig als ik ben, zou dat veel te veel invloed hebben op mijn energie, dus ik moest wat anders. In eerste instantie werd ik wat verdrietig bij de gedachte dat ik alleen op zoek moest naar een andere slaapplaats, totdat ik me ineens realiseerde dat dit de perfecte gelegenheid was om mijn droom deels waar te maken. Ik zou twee dagen hebben om in mijn eentje met mijn camera er op uit te trekken en de natuur van Vancouver te verkennen.
Meteen was het verdrietige gevoel veranderd in opwinding!  Hier had ik toch al die tijd over gedroomd, dan moest ik nu deze kans met beide handen aanpakken 🙂
Nu nog de geschikte plaats vinden. Na enig speurwerk op internet was me al duidelijk dat er prachtige natuur in de omgeving van Vancouver was. Mijn hart ging volledig open. Als ik nu een slaapplek kon vinden in die omgeving dan kon ik doen waar ik al zo lang naar verlangde.

Ik besloot mijn vriendin Sara te mailen, die in Vancouver woont en met wie ik al een paar jaar emailcontact heb. Zij kon mij vast wel een plek aanraden om te fotograferen en te verblijven. Zo gezegd, zo gedaan. Twee dagen later kreeg ik een email terug. Ik kon niet bij haar verblijven omdat haar huis geen logeerkamer had, maar haar beste vriendin woont op Bowen Island, en als ik zou willen zou ik bij haar en haar man kunnen overnachten. In een eigen gebouwd huis, halverwege de berg met een prachtig uitzicht over de bomen en bergen en het meer, en alleen te bereiken via een 2 km lang onverhard pad. Maar het was er wel heel rustig, schreef ze, misschien wel iets te rustig voor me, dus ik moest er maar even over nadenken?

Ben je nu helemaal gek dacht ik. Te rustig, zo midden in de natuur? Dat klonk als een droom! Tranen van blijdschap rolden over mijn wangen. Ik kon niet wachten om te gaan. Wat begon als iets waar ik tegenop zag was binnen een paar uren omgedraaid in iets wat bijna te mooi was om waar te zijn, echter, het was waar!

26 september 2013 was het dan zover. Mijn avontuur begon, na zoveel jaren binnen zitten. Een deel van de groep zat in hetzelfde vliegtuig en om 14.00 uur plaatselijke tijd landden we in Vancouver. De rest van de groep ging naar het Hostel, terwijl Sara mij ophaalde van het vliegtuig om me een lift te geven naar Bowen Island. Zo ontzettend fijn om haar eindelijk in persoon te ontmoeten! Het was prachtig zonnig weer, een strakblauwe lucht en lekkere temperatuur. We hadden wat tijd over, dus via de sightseeing route naar de Ferry gereden. Daar zette Sara mij af en kort daarna vertrok de boot richting eiland. Wat een prachtig gezicht. Zon, zee, bergen…. Mijn avontuur kon niet mooier beginnen. Ik kon nauwelijks geloven dat dit mijn leven was.

Daar stond ik dan, op de boot met dit fantastische uitzicht. Ineens schoot door me heen dat artsen in Nederland me een tijd terug hadden gezegd dat er weinig hoop was voor mij en ik zou overlijden. Volgens hen zou ik niet meer in leven zijn op deze dag. En zie nu, na een jarenlang gevecht kwam het leven steeds meer terug en had ik een toekomst om naar uit te kijken. En dit was slechts het begin. Ik probeerde alles in me op te nemen en dat gevoel van vrijheid wat ik had voor altijd te herinneren. Mijn eerste zomer weer buiten en vele dromen om na te jagen…

Daar was de haven van Snug Cove, in prachtig stralend zonlicht. Mooi!

Op de boot onmoette ik Marina, een bijzonder iemand die ik ook kende van internet en die ik herkende aan haar ogen. Ze is een van de studenten in Vancouver. Het was zo leuk om haar te ontmoeten. In de haven stond Nancy op me te wachten om me met de auto naar haar huis te brengen. Nancy kende Marina ook en bood haar een lift aan naar Rivendell, waar ze een week zou verblijven. Voor mij was het een mooie gelegenheid om alvast wat van het eiland te zien. Ik kon niet geloven dat ik zo gezegend was om hier te verblijven. Wat was het er mooi! En ik had al drie prachtige vrouwen ontmoet in slechts korte tijd.

Eenmaal thuis maakte Nancy een maaltijd van produkten uit de tuin en na een gezamenlijk diner met haar man Harry, was het voor mij echt tijd om onder de wol te kruipen na zo een lange dag. De volgende dag wilde ik vroeg op om te fotograferen, dus de wekker op 6.00 uur gezet. Ik lag in bed te denken aan alle veranderingen in mijn leven en belevenissen van die dag en viel in slaap met een glimlach op mijn gezicht. Er was zoveel licht in mijn leven gekomen in zo korte tijd.
Toen ik wakker werd klonk echter het geluid van vallende druppels op de veranda. Oh Oh, dat beloofde niet veel goeds. Eerst maar douchen en ontbijten, maar een uurtje later regende het nog harder. Veel te hard om met mijn camera op pad te gaan. Wat een teleurstelling. Het uitzicht vanuit huis was echter prachtig met die laaghangende wolken en onder het genot van een kop thee had ik de tijd om Nancy wat beter te leren kennen en zo een nieuwe vriendschap op te bouwen. Zo bleken de gewijzigde plannen toch nog iets moois op te leveren.

Tegen de middag werd het wat droger, dus kon ik eindelijk op pad, met een regenjas en paraplu om mijn camera te  beschermen. Nancy bracht me naar Rivendell, bovenop de berg zodat ik vandaar de paden kon lopen naar de top en dan naar  beneden naar het dorpje. Ik moest lachen bij het idee dat ik daar in de regen liep, zo genietend van alles wat ik zag dat de regen me niet eens heel veel kon schelen. De regen had zelfs een groot voordeel, alle kleuren werden nog intenser en het licht had iets magisch.

Rivendell

Overal laaghangende wolken, wat het voor mij heel bijzonder maakte.

En dan ineens, te midden van al dat grijs, was er oranje en geel, een teken van de naderende herfst. Ik hou van al die kleuren!

En overal waren regendruppels 🙂

Langzaam liep ik de berg naar beneden, onderweg genietend van het uitzicht en de zware donkere wolken.

 

Vanwege het slechte weer waren er weinig dieren te zien. Alleen de grote zwarte kraaien vlogen steeds boven mij in het rond. En ik zag twee herten, een moeder en haar jong, maar die kon ik helaas niet goed fotograferen vanwege het donkere weer. Te veel bewegingsonscherpte.

Terug in het dorpje was het tijd om het pad naar de waterval op te zoeken. Ik was benieuwd hoe die eruit zou zien.

Wordt vervolgd… in mijn volgende blog.